Wie ben ik?

Ik ben Simone Hanstede-Tutert geboren op 12 oktober 1970, getrouwd met Jan en moeder van 2 zoons (2001 en 2002) en een dochter (2004). Ik ben opgegroeid als jongste van 8 kinderen op een boerderij in Heeten met koeien, varkens en pony’s. Mijn moeder was huisvrouw en altijd druk met alles rondom het gezin en onze boerderij. Mijn vader was naast boer vroeger ook vrachtwagenchauffeur, waar hij door ziekte mee moest stoppen. Ik kan hem niet eens meer herinneren als chauffeur, wel als mijn vader die heel vaak ziek was. Destijds was het zetten van een handtekening voldoende om je te laten afkeuren, echter weigerde hij dit. Iets wat ik altijd heb bewonderd aan hem. Niet achter de ‘geraniums’ gaan zitten juist kijken wat je nog wel kunt.

Om jongste in een groot gezin te zijn, is niet altijd makkelijk. Je wordt de benjamin van het gezin genoemd. Vaak is het zo dat de jongste zich moet bewijzen aan de oudere gezinsleden. De oudere in het gezin hebben vaak een mening over jou of vinden dat je bepaalde verantwoordelijkheden niet aan kunt of dat voor jou andere ‘regels’ gelden. Uitspraken die aan jouw adres geplaatst worden en je diep raken omdat je daardoor het gevoel gegeven wordt minder te zijn dan de overige gezinsleden. Dit doet echt pijn.

Het heeft natuurlijk ook voordelen. Op diverse fronten hebben de gezinsleden boven jou de weg al eens bewandeld wat school, pubertijd, uitgaan en werk zoeken betreft. Dat neemt niet weg dat je als jongste het nog steeds zelf moet doen om ergens te komen. In mijn geval is dat met vallen en opstaan ook zeker gelukt.

 

Opgroeien op een boerderij is voor mij achteraf gezien de beste opgroeiplek die ik me maar wensen kon. We hadden vroeger pony’s die nadat ik hier te groot voor werd, zijn gewisseld naar paarden. Ik was altijd bij de pony’s. Als zich iets voorgedaan had waardoor ik verdrietig of boos was of me alleen voelde, kon je me bij de pony’s vinden. Het ergste vond ik toen de pony’s weg moesten. Ik had me samen met de pony’s opgesloten in de garage en weigerde de deur van het slot te doen. Mijn maatjes mochten toch niet zomaar verkocht worden!! Hun staat van zijn, bracht veel rust en troost. Hele gesprekken had ik met ze gevoerd. Voor mij als kind betekende dat een vriendschap voor het leven. De belofte van mijn vader om er een paard voor terug te nemen, heeft hij ingelost. Nu achteraf besef ik welke waarde deze pony’s voor mij hebben gehad.

 

Burn-out

Tijdens mijn opleiding heb ik te maken gekregen met een burn-out. Destijds werd daar niet zo open over gesproken als nu het geval is. Schaamte, je willen verstoppen, niets meer durven, overal tegenop zien, niet meer durven autorijden, het liefst de hele dag in bed liggen, continue huilen, onbegrip, alles is te moeilijk en te veel, zijn situaties waar ik mee te maken kreeg. Uitspraken als stel je niet aan of er is niets aan je te zien, waren eerder demotiverend dan opbeurend. Destijds heb ik hiervoor psychische ondersteuning gehad.

Ik ben mijn moeder op 29 jarige leeftijd verloren aan de gevolgen van een verschrikkelijke ziekte. Een stervensproces waar ik machteloos naast stond samen met mijn vader, broers, zussen en partners. Een paar maanden voor de 2e keer moeder te zijn geworden en weten dat jouw kinderen nooit jouw moeder bewust meemaken en later nog kunnen herinneren, voelt hartverscheurend. Haar ziekte heeft geleid tot veel gesprekken binnen ons gezin en heeft mij inzichten in mijn eigen leven gegeven. Ze heeft tot op de laatste dag meer oog gehad voor de ander dan voor haarzelf. Iets waar ik respect voor heb. Ik zal haar manier van omgaan met deze ziekte echter niet volgen. Hierover later meer.

 

Toen ik door een bedrijfsovername mijn baan verloor, kwam voor mij een fase om mijzelf beter te leren kennen; wat wil ik nu graag en waar kom ik iedere dag mijn bed voor uit. Nadat ik via een outplacement traject diverse sessies paardencoaching had meegemaakt, kon ik mij aanmelden voor een opleiding tot paardencoach. Aangezien ik een mensen-mens ben en paarden mijn grote passie zijn, was het niet zo moeilijk om eindelijk mijn hart te volgen. Vanaf dat moment kwam de grote ommekeer voor mijzelf en ben ik mij nog meer gaan verdiepen in de materie van begeleiding met paarden. Dit betekende heel veel lezen, maar ook lezingen bezoeken en cursussen volgen. Doordat ik tijdens de cursus zelf ook regelmatig gecoacht werd en veel coachsessies heb bijgewoond, werd ik me steeds meer bewust van de overeenstemming tussen denken, voelen en spreken. Steeds meer werd duidelijk dat ik beter functioneer wanneer ik vanuit mijn gevoel handel. Ik beter bij mijzelf kan blijven en niet te snel anticipeer op hetgeen om mij heen gebeurt. 

Jouw staat van zijn is heel belangrijk. Hoe zit jij in je vel? Ben je iemand die continue in het hoofd zit of kun je heel goed vanuit je gevoel leven en functioneren. Daarmee kwam ik dus op de koffie. Het paard deed dus niet wat ik wou omdat mijn wereld vanuit mijn hoofd gestuurd werd. Na hier aanwijzingen in te hebben gehad en ik dus bewust werd van hoe ik leefde, draaide alles om. Ik ging de paarden heel anders zien, besefte waarom veel dingen gingen zoals ze gingen. En het mooiste was dat ik vanaf dat moment contact kreeg met het paard en hierdoor antwoorden kwamen waar ik naar op zoek was.

Door mijn eigen ervaring met hulpverlening in verband met de burn-out ben ik tot de conclusie gekomen dat zelfs de psychische hulpverlening lang niet altijd toereikend is en zelfs het trauma kan verergeren. EMDR heeft binnen mijn gezin meer kwaad dan goed gedaan (vanwege privacy ga ik hier niet verder op in). Als ik dan terugkijk naar mijn eigen situatie, heb ik niet alles verteld wat wellicht noodzakelijk zou zijn geweest voor een goede hulpverlening. Dit zijn 2 voorbeelden waarom ik overtuigd ben van de meerwaarde van paarden tijdens hulpverlening of begeleiding. 

Wanneer je niet eerlijk bent of kunt zijn op het moment dat je begeleiding krijgt, help je jezelf eigenlijk niet. Hoe moeilijk het soms ook is, vertel alles wat nodig is om de hulp effectief te laten zijn. Wanneer ik destijds begeleiding had gehad met een paard, was het mij niet gelukt om informatie achter te houden. Of wanneer het gebeuren te heftig is, kan het paard je tot steun zijn om de heftigheid te verzachten

Operaties

In 2022 ontdekte ik een knobbel in mijn borst. Alle alarmbellen gingen rinkelen en ik kwam in het ziekenhuis in een rollercoaster terecht. Ik bemerkte dat ik een andere zienswijze had dan de artsen in het ziekenhuis. Half afwezig heb ik het pad gelopen tot en met 3 borst besparende operaties. Diverse gesprekken met de arts en verpleegkundigen maakten mij bewust dat er iets ontbrak. Ik ben niet alleen een lichaam, er is ook een ziel bij betrokken. In mijn geval ervaarde ik alleen de behandeling van mijn lichaam waar ik de arts op een gegeven moment op attendeerde. Te laat, na de 3e operatie, wou hij nog psychische hulp aanbieden. Iets wat ik zelf al gevonden had bij collega’s. Natuurlijk waren er de emoties van verdriet en boosheid maar daarnaast de vastberadenheid om dit te overwinnen maar wel op mijn manier. Ik heb besloten om op een andere manier met alles om te gaan. Veel zelfonderzoek met behulp van de Germaanse Geneeskunde, veel lezen over wat artsen buiten de ziekenhuizen aangeven en wat ik zelf kan doen om gezond te worden en blijven. Hierna heb ik met hulp van een orthomoleculair therapeut een ander traject gevolgd. Reacties die ik kreeg op het niet nemen van de behandelingen zoals chemo, bestraling en immunotherapie, zal ik achterwege laten. Zittend in een proces van proberen te helen, zijn die reacties niet helpend eerder demotiverend en gestoeld op angst. Ieder is vrij om zijn/haar pad te bewandelen op de manier waar men zich het prettigst bij voelt. Ik ben tenslotte degene die mij iedere ochtend in de spiegel aankijk en met mijzelf mag leven. Ik wil dat ook kunnen blijven doen.

Na bijna 20 jaar in Rijssen te hebben gewoond, woon ik sinds eind 2018 weer buitenaf, nu in Nieuw Heeten. Buitenaf wonen is voor mij een paradijs. Doutzen en Matz lopen nu heerlijk thuis in de wei. We hebben een Boerboel (Dio) en een Rottweiler (Chuck) die binnen ons gezin zijn opgegroeid en leven. Daarnaast hebben we een aantal kippen die voor onze eieren zorgen.

Noodrem

Na ruim 30 jaar op de boekhouding en administratie te hebben gewerkt, kwam het punt in 2023 dat ik op de rem heb getrapt en echt voor mijzelf heb gekozen. Na de voorliggende periode was het voor mij duidelijk dat ik met iets anders verder mocht gaan. De deur van het kantoor sluiten was achteraf gezien een hele goede keuze. Eerst tot rust komen en bekijken hoe alles in te vullen. Ik voel me heel goed en fit en sta vol in het leven om van mijn passie nu daadwerkelijk mijn beroep te maken. Die kans is mij geboden door Remy Pronk om aan te sluiten bij haar team om dit verder vorm te geven.

Ik mag de passie voor de mensen combineren met begeleiding samen met mijn paard Doutzen (merrie van 14 jaar) en shetlander Matz (ruin van 5 jaar). Mensen die op welk gebied dan ook niet prettig meer in hun vel zitten, begeleiden met een paard/pony. Door het geven van deze begeleiding komen veel mensen tot inzichten. Ze vinden antwoorden door vanuit motivatie en stimulering hier naar op zoek te gaan. Door deze begeleiding wordt ervaren dat de antwoorden op vragen vaak al in hen zelf aanwezig is.

 

Wat ik het mooiste vind aan begeleiding met paarden?

Dat ik deelgenoot mag zijn van het proces bij iemand die zichzelf (her)vindt en dat dit bereikt wordt door de persoon zelf in samenwerking met een paard die in iedere situatie feedback geeft. Daar word ik heel gelukkig van. Ik hoop dan ook veel mensen hierbij te mogen begeleiden. Vanuit mijn eerlijke, motiverende en soms confronterende manier van begeleiding, komen mensen verder in hun persoonlijke ontwikkeling.

Na de opleiding tot paardencoach heb ik diverse trainingen en cursussen gevolgd om mijzelf verder te ontplooien en kennis op te doen waar ik nog niet voldoende over beheerste. Kindercoaching, motiverende gespreksvoering, cognitief coachen met paarden, verantwoorde inzet coachpaarden, paardencoaching en trauma en natuurlijk mijn opgedane ervaringen binnen mijn gezin en met klanten/leveranciers/collega’s heeft 

mijn rugzak goed gevuld om als begeleider voor mensen die dit nodig hebben aan de slag te gaan. De cursus EFT (Emotional Freedom Techniques) heb ik bijna afgerond. Binnenkort volg ik de cursus Vitaliteitscoach en sluit deze af met nog een stukje meer kennis.

 

Ik ben heel blij dat ik kan zeggen dat als je bij mij komt ik je begeleid naar de persoon die zich vrij voelt in jouw handelen zodat je kunt doen wat jij werkelijk wilt.